0

29/2/12 - Πρώτη προτεραιότητα η κοινωνία

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 25 Φεβρουαρίου 2012, σελίδα 7 :

Πρώτη προτεραιότητα η κοινωνία

Σε άρθρο μου τον Ιούνιο του 2008 (!), σχετικά με την ανάγκη να τεθούν σε πρώτη προτεραιότητα οι επί του πρακτέου παροχές προς τους πολίτες, σημείωνα τα εξής :

«Οι διευθυντές των Ι.Κ.Α. βγαίνουν στα κανάλια δηλώνοντας ανερυθρίαστα ότι αδυνατούν να ελέγξουν τις υπηρεσίες τους, καθώς στη χώρα μας συνεχίζουμε να βλέπουμε το γιατρό ή το δικηγόρο ως τους μοναδικούς «γραμματιζούμενους» πολίτες και όχι ως μια ακόμα κατηγορία επαγγελματιών όπως εκατοντάδες άλλες. Οι ίδιοι οι ασφαλισμένοι όταν δε βρίσκουν το γιατρό στη θέση του, αντί να διαμαρτυρηθούν στην αμέσως επόμενη ιεραρχικά βαθμίδα, αφορίζουν τον Υπουργό, τον Πρωθυπουργό, την Κυβέρνηση και όχι τον ίδιο το γιατρό που απλώς δεν κάνει τη δουλειά του γιατί «ξεχάστηκε» ή γιατί είναι στο ιδιωτικό του ιατρείο.»

«Ο ασφαλισμένος πληρώνει αδρά την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που τελικά δεν
έχει ή που δεν μπορεί να απολαύσει καθώς πολλές φορές αναγκάζεται να λείψει από την
εργασία του για να καταφέρει – αν καταφέρει και αν προλάβει – να δει έναν γιατρό στο
Ι.Κ.Α.. Εν τέλει αναγκάζεται να επισκεφθεί ιδιωτικά ιατρεία και να πληρώσει ακόμα ένα
κάρο λεφτά αν σε αυτά υπολογίσουμε και τις υποχρεωτικές εισφορές του.»

«Είναι ανάγκη να ισχύσουν αυστηροί έλεγχοι στην αλόγιστη χορήγηση φαρμάκων που παρατηρείται, να αντιμετωπιστούν οι γιατροί στο Ι.Κ.Α. ως εργαζόμενοι που έχουν υποχρεώσεις και όχι ως νομπελίστες, να λειτουργήσουν παντού υποχρεωτικά τα τηλεφωνικά ραντεβού, να προσληφθούν ιατροί αποκλειστικής απασχόλησης σε κάθε ειδικότητα, να δημιουργηθούν ηλεκτρονικά συστήματα όπου ο ασφαλισμένος να μπορεί μέσω internet να κλείσει ραντεβού ή να παρακολουθήσει το ιστορικό του σε συνδυασμό με τον περίφημο Α.Μ.Κ.Α. ο οποίος μπορεί να εξελιχθεί σε μια πολύ χρήσιμη smart card.»

Τότε, τέτοιου είδους επισημάνσεις θεωρούνταν δευτερεύουσες και δεν τους έδινε κανείς τη σημασία που θα έπρεπε. Το πλαίσιο που περιγράφηκε παραπάνω ισχύει σήμερα σε σχεδόν κάθε έκφανση αυτού που αποκαλούμε κράτος πρόνοιας, είτε μιλούμε για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, είτε για την Παιδεία, είτε για την Ασφάλεια, είτε για τις δομές κρατικής πρόνοιας γενικότερα.

Στο πέρασμα των τελευταίων 30 και πλέον ετών, οι Έλληνες εκπαιδεύτηκαν από τις ηγεσίες τους έτσι ώστε να θεωρούν ως «πρόνοια» την παροχή σε χρήμα. Επιδόματα, βοηθήματα, έκτακτα βοηθήματα, προσωρινές απαλλαγές παντός τύπου, όλα αυτά μεταφράζονταν τελικά σε κάποιο ποσό που ο πολίτης έπαιρνε στο «χέρι» και αυτό το θεωρούσε κράτος πρόνοιας την ώρα που οι ανάλογες δομές γύρω του υπολειτουργούσαν, αχρηστεύονταν, υποτάσσονταν στα κελεύσματα του κάθε ψευτοσυνδικαλιστή που θεωρούσε κοινωνικά δίκαιο το να παραλύουν αυτές οι δομές προκειμένου εκείνος να εξασφαλίσει ή να εκβιάσει για τα ειδικά προνόμια της υποομάδας που εκπροσωπούσε.

Με αυτό τον τρόπο η Παιδεία αντικαταστάθηκε από τα φροντιστήρια, οι γιατροί των ασφαλιστικών ταμείων έγιναν είδος σε ανεπάρκεια, η Ασφάλεια αντικαταστάθηκε από ακριβά συστήματα συναγερμών, ραντάρ, αλουμινοκατασκευών, σύρτες και «πολεμίστρες». Η «πρόνοια» έγινε «μαγαζάκι» του κάθε μικροπαραγοντίσκου σε εθνικό ή τοπικό επίπεδο, που μοίραζε βεβαιώσεις και χαρτιά είσπραξης ανεξαιρέτως αν πράγματι κάποιος έπρεπε ή όχι να εισπράξει κάποιο βοήθημα, γιατί με αυτό τον τρόπο γέμιζε το σακούλι του με ψηφαλάκια ενόψει αυτοδιοικητικών, εθνικών, συνδικαλιστικών ή άλλων εκλογών.

Τίποτα δε λειτουργεί σωστά. Τα νηπιαγωγεία, τα σχολεία, τα δημόσια ιατρεία, οι προνοιακές υπηρεσίες, γενικώς οι κρατικές δομές στηρίχθηκαν στο φιλότιμο ορισμένων δημοσίων λειτουργών που παλεύουν με πενιχρά μέσα να τις υπηρετήσουν, έχοντας απέναντί τους συναδέλφους που ολίσθησαν – ακούσια ή εκούσια – στον ωχαδερφισμό, διοικήσεις που τους αφαίρεσαν την οποιαδήποτε δυνατότητα ανάληψης πρωτοβουλιών, πολίτες που έχουν ως στόχο μονάχα να τους υποβαθμίσουν, να τους βρίσουν, ή να βγάλουν επάνω τους το όποιο κόμπλεξ τους θεωρώντας τους δούλους επειδή και καλά «εμείς σας πληρώνουμε», άσχετα αν οι περισσότεροι που το λένε αυτό δεν έχουν δώσει ποτέ ένα ευρώ φόρο στην πατρίδα.

Κάπως έτσι χάθηκε το μέτρο, χάθηκε ο σεβασμός, η ιεραρχία, η πειθαρχία και εν τέλει η ίδια η παροχή υπηρεσίας. Ο κόσμος θεωρεί ως πρόνοια μόνο το να πάρει λεφτά και μάλιστα αυτά σε μηνιαία, απρόσκοπτη βάση.

Σήμερα που οι δυνατότητες να μοιράζεται δανεικό χρήμα εκμηδενίστηκαν, οι δομές αυτές και η κοινωνία ολόκληρη πρέπει να τεθούν σε πρώτη προτεραιότητα έτσι ώστε να προσφέρουν υπηρεσία και να αντισταθμίζουν τη ραγδαία πτώση των ονομαστικών εισοδημάτων των πολιτών. Μπορεί να μην πάρει ο πολίτης χρήμα στα χέρια του, αλλά αν λειτουργούν σωστά τα σχολειά, οι σταθμοί, η δημόσια περίθαλψη και νοιώθει ασφαλής στον τόπο του χωρίς να χρειάζεται να φτιάξει ένα ιδιωτικό φρούριο, τότε αμέσως θα φύγει από την πλάτη του ένα βάρος που τώρα το πληρώνει αδρά και μάλιστα εις διπλούν, αν μιλούμε για εκείνους που συνεπώς πληρώνουν τους φόρους και τις εισφορές τους.


Ανατροπή εδώ και τώρα

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που συνδυάζουν την όποια ανατροπή της κατάστασης στην οποία έχουμε φτάσει, με την καταστροφή, την ισοπέδωση, τον βανδαλισμό και εν τέλει την κατάρρευση. Θα μπορούσα να πω ότι δεν έχουν άδικο, με την προϋπόθεση όμως ότι ταυτόχρονα θα ήταν σε θέση οι ίδιοι να «οικοδομήσουν» την αμέσως επόμενη μέρα της καταστροφής, να εξασφαλίσουν την ομαλή και γρήγορη μετάβαση στη νέα κατάσταση, που με τρόπο εγγυημένο θα μπορούσε να διατηρήσει τη συνοχή της κοινωνίας, έστω και στα πολύ χαμηλά επίπεδα που βρίσκεται σήμερα.

Από τη δική μου πλευρά, ανατροπή σημαίνει να λειτουργήσουν επιτέλους ομαλά και έτσι όπως προβλέπεται από το νόμο, οι δομές του κράτους, της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, των μεγάλων επιχειρηματικών σχημάτων, να λειτουργήσει ομαλά η ίδια η αγορά και να ακολουθήσει τη ροή της καθημερινότητας με στόχο να την αναβαθμίσει, να ενεργοποιήσει ξανά τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου και ιδιαίτερα τους νέους, που με αγωνία ήδη σκέφτονται το πώς θα δημιουργήσουν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους, μιας και γνωρίζουμε ότι οι ίδιοι είμαστε η γενιά που θα θυσιαστεί για να μπορέσουμε να φτιάξουμε την Ελλάδα από την αρχή.

Είναι αδιανόητο την ώρα που τα εισοδήματα των πολιτών, τα τελευταία 2 χρόνια, έχουν περικοπεί – σε πραγματικούς αριθμούς – πάνω από 35 %, να μη μεταβάλλονται οι τόκοι που θέλουν να εισπράξουν οι τράπεζες από δάνεια που έχουν χορηγήσει στο παρελθόν με τελείως διαφορετικές συνθήκες. Δεν είναι ίδια πια η αξία του χρήματος. Τα 100 ευρώ παλαιότερα είχαν πολύ μικρότερη πραγματική αξία από αυτή που έχουν σήμερα, οπότε η διατήρηση των τόκων στα ίδια επίπεδα είναι σαν να διπλασιάζεται ή τριπλασιάζεται η τελική αξία των δανείων (κεφάλαιο + τόκοι).

Είναι αδιανόητο να έχουν συμβεί στη χώρα όσα έχουν συμβεί και να μην πέφτουν οι τιμές των αγαθών και των υπηρεσιών και δεν μιλώ μόνο για το «καλάθι της νοικοκυράς» για το οποίο αρέσκονται να μιλούν οι ιθύνοντες. Υπάρχουν εκατοντάδες αγαθά που είναι απαραίτητα για μια «ευρωπαϊκή» οικογένεια, που όμως δεν συμπεριλαμβάνονται στο καλάθι αυτό. Η Ελλάδα όμως δεν μπήκε στην Ευρώπη για να γίνει Βουλγαρία, μπήκε για να γίνει κάτι άλλο, καλύτερο, άσχετα με τα εγκληματικά λάθη που έκανε η ίδια.


Ποιοι τολμούν και μιλούν

Παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό τις πολιτικές συζητήσεις που γίνονται στα διάφορα τηλεοπτικά πάνελ, διαβάζω άρθρα ανθρώπων που έχουν κυβερνήσει την Ελλάδα για 20 – 25 χρόνια, ακούω συζητήσεις που κάνουν δημόσια – και σε ηλεκτρονικά μέσα – άνθρωποι που υπηρέτησαν φανατικά το «σοσιαλιστικό» μοντέλο διοίκησης έτσι όπως αυτό εφαρμόστηκε στρεβλά στη χώρα από το 1981 και μετά.

Οι περισσότεροι από αυτούς εμφανίζονται σήμερα ως όψιμοι τιμητές των απόψεων που αντιτάσσονταν διαχρονικά σε αυτές τις λογικές, είναι επιθετικοί ενάντια σε όποιον αρθρώνει διαφορετικό λόγο και καλούν την κοινωνία σε μια επανάσταση που εμπεριέχει την ανεξέλεγκτη πτώχευσή της και την επιβολή αναρχίας.

Είναι γεγονός ότι οι ιδεολογικές καταβολές τους κατέρρευσαν και διαψεύστηκαν και αυτό είναι δύσκολο για κάποιον να το δεχθεί. Είναι γεγονός ότι όσα πίστευαν εξαφανίστηκαν μπροστά στη συνειδητοποίηση ότι οδήγησαν τον τόπο σε έναν εθνικό διασυρμό μόλις κόπηκαν τα δανεικά. Καταλαβαίνω τις πικρίες τους, καταλαβαίνω το θυμό τους. Αντιλαμβάνομαι τη διάψευση των προσδοκιών τους, όμως δεν θα καταρρεύσει η πατρίδα μαζί τους προκειμένου να βουλιάξουμε όλοι παρέα, χασκογελώντας βλακωδώς.

Μόλις προχθές ο Βενιζέλος μιλούσε στην τηλεόραση για πολιτικές αντιλήψεις που έκαναν την σκανδαλολογία πολιτική πρακτική, που έκαναν την αντίσταση σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση ιδεολογικό μανιφέστο, που μετέτρεψαν τον κρατισμό σε κεντρική επιδίωξη της πολιτείας. Παρέλειψε βέβαια ο Βενιζέλος να πει ότι αυτό που περιέγραφε ήταν αυτό που και ο ίδιος υπηρέτησε εδώ και δεκαετίες, ήταν αυτό που οδηγούσε τον Καστανίδη να σκαρφαλώνει στα κάγκελα των λιμανιών, που έκανε το ΠΑΣΟΚ να αρνείται τη συνένωση των ασφαλιστικών ταμείων, την πώληση της Ολυμπιακής και πολλά άλλα.

Γι’ αυτό τώρα είναι ανάγκη να γίνουν πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία οι δυνάμεις που με συνέπεια αντιτάχθηκαν σε αυτές τις λογικές και με τη βοήθεια μιας συνειδητοποιημένης κοινωνίας να αποτινάξουν επιτέλους από πάνω μας το φάντασμα του «σοσιαλιστικού» λαϊκισμού. 
 










Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd,
εδώ.











Βασίλειος Μπαλάφας


vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.com

0

28/2/12 - "Απόψε" - TOP Channel - 24/2/12

Στην εκπομπή "Απόψε" της Φ. Δημητριάδη, στο TOP Channel, φιλοξενήθηκε την Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012, ο Β.Μπαλάφας, μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ και μέλος της ΝΟ.Δ.Ε. ΝΔ Κορινθίας.

Κύρια θέματα η τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα, η νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται μετά την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης, τις αποφάσεις του Eurogroup και τα νέα δημοσιονομικά μέτρα που απαιτούνται για την ολοκλήρωση του PSI.

Οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν στις δομές παροχών της χώρας, οι τραγικές επιπτώσεις από τη συνεχή πτώση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων, οι βαθιές ανατροπές που είναι αναγκαίες σε διάφορες νοοτροπίες που παγιώθηκαν κατά τα προηγούμενα 30 - 35 χρόνια, η κρίση στο πολιτικό σύστημα και στους θεσμούς, η διέξοδος για τη δημοκρατία και τους πολίτες.


Δείτε το σχετικό video :




Βασίλειος Μπαλάφας

 
 

0

22/2/12 - Στην "Ελ.Ζώνη" σήμερα

Στην ημερήσια ηλεκτρονική εφημερίδα "Ελεύθερη Ζώνη" που διαχειρίζεται η έγκριτη δημοσιογράφος κα Σοφία Βούλτεψη, δημοσιεύεται σήμερα το άρθρο με τίτλο "Η πολιτική οφείλει να έχει στρατηγική", σχετικά με τις εξελίξεις στο Eurogroup, τη δεινή θέση της Ελλάδας, την αδυναμία της πολιτικής να παρουσιάσει ένα εναλλακτικό, ανατρεπτικό σχέδιο λύσης και τις διαχρονικές παθογένειές της, έτσι όπως αυτές εκφράστηκαν από σημαίνοντα στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Το κείμενο δημοσιεύεται στην "Ελεύθερη Ζώνη", σήμερα και μπορείτε να το δείτε εδώ.

0

20/2/12 - Η πολιτική οφείλει να έχει στρατηγική

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 18 Φεβρουαρίου 2012, σελίδα 7 :

Η πολιτική οφείλει να έχει στρατηγική

Την περασμένη εβδομάδα έκλεινα το άρθρο μου γράφοντας το εξής : «Δεν μπορώ να γνωρίζω τι θα συμβεί την Κυριακή ή τι θα γίνει τελικά με τους «φωστήρες» του Eurogroup που νομίζουν ότι η Ελλάδα είναι μόνο ήλιος, θάλασσα, κρασιά, καλαμαράκια, παραλίες, συρτάκι και μπουζούκι. Έχω την αίσθηση ότι ακόμα και τώρα θα ψάξουν δικαιολογίες για να μην πράξουν τελικά όσα οι ίδιοι υπέδειξαν. Σε αυτή την περίπτωση θα αποδειχθεί ότι απλώς έψαχναν κάποιον στην Ελλάδα για να του φορτώσουν τον κοινό τους – ως φαίνεται – πόθο για άτακτη χρεοκοπία της, την έξοδό της από το ευρώ και την περιθωριοποίηση της από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ελλάδα δείχνει να μην τους προσφέρει απλόχερα αυτόν τον «κάποιον» και δείχνουν σαστισμένοι και αποσυντονισμένοι.».

Αξίζει να αναφερθεί ότι τα άρθρα για τα φύλλα του σαββατοκύριακου συνήθως γράφονται Πέμπτη ή Παρασκευή σε όλες σχεδόν τις εφημερίδες. Γι’ αυτό και αποκτούν ιδιαίτερη σημασία τα γραφόμενα, μιας και αντανακλούν την αντίληψη του κάθε αρθρογράφου για όσα επέρχονται. Αυτό βέβαια είναι πολύ δύσκολο και κανείς δεν αναζητά εύσημα «μεγαλοπροφήτη», όπως και κανείς δεν πρέπει να καταδικάζεται σε περίπτωση που προβαίνει σε μια λάθος εκτίμηση. Τα γραπτά όμως μένουν και κρίνονται. Έτσι, ο καθένας που μπαίνει στον κόπο να διαβάζει συνεπώς την αρθρογραφία κάποιων ανθρώπων, έχει την ευχέρεια να διαμορφώνει άποψη και να αξιολογεί τους γράφοντες.

Το ίδιο συμβαίνει και στην πολιτική γενικότερα. Είναι πολύ εύκολο για τον οποιονδήποτε να «ταμπουρώνεται» πίσω από επιλογές που κατά πάσα πιθανότητα είναι είτε ουτοπικές, είτε αποτελούν ξύλινες διαδρομές, είτε λειτουργούν με την «ασφάλεια» της μη ανάληψης οποιασδήποτε ευθύνης. Ακόμα πιο βολικό είναι να διατυπώνει κάποιος μονίμως άποψη που διαμορφώνεται σύμφωνα με το θυμικό της κάθε στιγμής και χαϊδεύει τους πολίτες. Παροδικά θα συμβαδίζει με το λεγόμενο «κοινό αίσθημα», θα διαψεύδεται όμως κάθε φορά που θα μεταβάλλονται οι συνθήκες.

Πέρασαν 32 χρόνια και χρειάστηκε να φθάσουμε σε καταστάσεις χρεοκοπίας για να ακούσουμε στη Βουλή τον Παπανδρέου να λέει ότι : «Φταίμε, είτε γιατί κάναμε, είτε γιατί ανεχτήκαμε, είτε γιατί κλείσαμε τα μάτια. Ναι, φταίμε. Για κάθε ρουσφέτι που διορίσαμε, για κάθε παραθυράκι που οικοδομήσαμε, για κάθε προνόμιο που νομοθετήσαμε, για κάθε συντεχνία που υπερασπιστήκαμε, για κάθε παράλογο αίτημα που πετύχαμε να ικανοποιηθεί, για κάθε υπόσχεση χωρίς αντίκρισμα που δώσαμε, για κάθε συνδικαλιστή που γαλουχήσαμε και παρεξήγησε το ρόλο του. Φταίμε για κάθε επιχειρηματία που αθέμιτα ευνοήσαμε, για κάθε «λαμόγιο», όπως λέει ο Ελληνικός λαός, που δεν φυλακίσαμε, για κάθε ανομία που ανεχτήκαμε ή ακόμα χειρότερα παροτρύναμε εδώ και δεκαετίες».

Χρειάστηκε να βρεθούμε με το ένα πόδι έξω από την ευρωζώνη για ν’ ακούσουμε τον Λοβέρδο (μετά τις φωτοβολίδες περί «μακελειού») να λέει, την εβδομάδα που πέρασε, ότι : «η εσφαλμένη δημαγωγική αντιπολιτευτική μας πρακτική πριν το 2009, προκάλεσε σημαντική αργοπορία να πάρουμε τα κατάλληλα μέτρα όταν γίναμε κυβέρνηση». Αντίστοιχου περιεχομένου δηλώσεις έχουν κάνει το προηγούμενο χρονικό διάστημα και οι Βενιζέλος, Χρυσοχοΐδης σε τηλεοπτικές εκπομπές ευρείας τηλεθέασης.

Ως πολίτης αναρωτιέμαι με πικρία το πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα για την πατρίδα αν αυτές οι δηλώσεις είχαν γίνει πριν τις εκλογές του 2009, ή έστω λίγους μήνες μετά. Με πόσο διαφορετική ενότητα και κοινή αντίληψη θα αντιμετωπίζαμε ως Έθνος αυτή την παγκόσμια αναμέτρηση των χωρών με τα διεθνή funds, τους κερδοσκόπους και τις αδίστακτες πρακτικές των golden boys που ποντάρουν στη δυστυχία των λαών. Γιατί αυτό ήταν το θέμα από την αρχή, από τότε που «έσκασε» η «Lehman Brothers Holdings», και σε αυτό συμφωνούν πλέον – όψιμα – αρθρογράφοι, όπως ο Σ.Λυγερός, ο Π.Τσίμας και πολλοί άλλοι.

Πόσο πιο συνειδητοποιημένα θα μπορούσαμε – ως χώρα – να είχαμε προχωρήσει, έστω και αργά, σε μεταρρυθμίσεις και θωρακίσεις της οικονομίας μας για να μπορούμε σήμερα ν’ αποφύγουμε τις απαράδεκτες οριζόντιες περικοπές, ν’ αποφύγουμε τις σπασμωδικές κινήσεις και να μη δίνουμε λαβές σε «καλοθελητές», που ποτέ στην ιστορία τους δεν θρήνησαν και αρκέστηκαν στις «ουδετερότητες» (Ολλανδία – Λουξεμβούργο), να μας κουνούν σήμερα το δάχτυλο και να μας εκβιάζουν.

Η πολιτική οφείλει να έχει μακροπρόθεσμη στρατηγική συμπεριφορά και να μην αρκείται σε παροδικές δάφνες ολίγων ημερών. Την Κυριακή το βράδυ όσοι – ευτυχώς λίγοι – χειροκρότησαν στη Βουλή μετά την ψηφοφορία, απλά δεν καταλαβαίνουν την κρισιμότητα των στιγμών. Η χώρα εξασφάλισε τη συνέχιση της παρουσίας της στο τραπέζι των συζητήσεων την ώρα που όλοι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο. Και αυτό είναι το ένα και μοναδικό κέρδος σε διεθνές επίπεδο.


Παραλογισμός εντός των τειχών

Την ώρα που η Ευρώπη αρχίζει σταδιακά να αντιλαμβάνεται ότι η λύση στην κρίση, που σύντομα θα χτυπήσει όλες τις πόρτες, δεν μπορεί να είναι η κοινωνική διάλυση, η εξαθλίωση και η ταπείνωση, εντός των τειχών, στην Ελλάδα, συνεχίζονται οι παραλογισμοί, ως αποτέλεσμα των δημαγωγικών κορόνων του 2009.

Θα δώσω ένα χειροπιαστό παράδειγμα. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που ζητούνται περικοπές ακόμα και σε συντάξεις της τάξης των 300, 400 και 500 ευρώ. Δεν συζητώ καν για τις επικουρικές. Στην Ελλάδα υπάρχουν ταμεία που τα τελευταία 15 χρόνια δεν έδωσαν ούτε μια σύνταξη κάτω από το ανώτατο επιτρεπτό πλαφόν και αυτό γινόταν με διάφορες μεθόδους. Διαβάζουμε λοιπόν για συντάξεις των 2.500 ή των 3.000 και ακούμε ότι υπάρχουν φοβερές διαμαρτυρίες για περικοπές ακόμα και του 7 %. Τι δείχνει αυτό ;

Δείχνει ότι σαν πολίτες δεν έχουμε πειστεί, δεν είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε μαζί και από κοινού για να επιβιώσουμε. Προτιμούν μερικοί να εισπράξουν τέτοια ποσά, για μερικούς μήνες ακόμα, παρά να δώσουν την ευκαιρία στους χαμηλοσυνταξιούχους και τους χαμηλόμισθους να επιβιώσουν. Ποιος φταίει γι’ αυτό ; Οι ξένοι ;

Δεν μπορούμε σαν χώρα να ελέγξουμε το πόσοι παίρνουν διπλά, τριπλά και μερικές φορές οκταπλά (!!!) επιδόματα, πόσοι και ποιοι παίρνουν «μαϊμού» συντάξεις αναπηρικές ή αντιστασιακές, πόσοι και ποιοι εισπράττουν συντάξεις θανόντων ! Ποιος φταίει γι’ αυτό ; Οι ξένοι ;

Αρνούμαστε ν’ αντιληφθούμε ότι όταν δίνονταν συντάξεις σε γυναίκες 35 χρονών, κάποια στιγμή, με μαθηματική ακρίβεια, θα την πλήρωναν τα ίδια τα παιδιά τους.
Κανείς σήμερα – ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες – δεν δείχνει να θέλει να κάνει μισό βήμα πίσω από τα προνόμιά του, προκειμένου να επιβιώσει ο διπλανός του. Μπορούμε έτσι να συζητάμε για κοινό μέτωπο εναντίον της ολικής καταστροφής ;


Δεν υπήρξε ούτε ένας

Την περασμένη Κυριακή παρακολούθησα όλες τις ομιλίες που έγιναν στη Βουλή ενόψει της δραματικής ψηφοφορίας. Άκουσα όλους τους ομιλητές με προσοχή, τόσο στην ολομέλεια, όσο και στη σχετική επιτροπή.

Μέχρι την τελευταία στιγμή, περίμενα, έστω και έναν από αυτούς που κινούνταν στο να καταψηφίσουν, να κάνει μια συγκεκριμένη δήλωση και να πει ότι «εγώ και άλλα δέκα άτομα αναλαμβάνουμε να διοικήσουμε τη χώρα και να την οδηγήσουμε με ευθύνη μας στην επόμενη μέρα, όποια και αν είναι αυτή, μετά την καταψήφιση».

Δεν είμαι από εκείνους που αρέσκονται στο να περιγράφουν την επόμενη μέρα μιας καταψήφισης με εικόνες ολικής καταστροφής και ακραίων σκηνών «Αποκάλυψης». Έχω άποψη για το τι θα μπορούσε να συμβεί, αλλά προσπαθώ ν’ ακούω με προσοχή όλες τις απόψεις και να τις επεξεργάζομαι.

Σίγουρα δεν θέλω για τη χώρα να επικρατήσει χάος και αναρχία. Σίγουρα δεν θέλω να βιώσουμε νέους εμφύλιους. Απαιτώ όμως από εκείνους που καλούν σε «επανάσταση» να υποδείξουν τον τρόπο με τον οποίο θα πορευτούμε σαν κοινωνία και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο θα διασφαλίσουν ότι δεν θα στρέψουμε ο ένας, την κάνη, στον άλλο. Είμαι πρόθυμος να ακούσω ακόμα και απόψεις ακραίων ρήξεων, αρκεί να ξέρω ποιον θα πολεμήσουμε, εναντίον ποίου θα στραφούμε και πως θα επιβιώσουμε. Γιατί, όπως και να έχει, θα πρέπει να συνεχίσουμε να πορευόμαστε ως Έθνος.

Καλό είναι να γνωρίζουμε ότι όσες φορές χρεοκόπησε η Ελλάδα, χρέη δεν σβήστηκαν. Στη βιβλιογραφία αναφέρεται ότι το τελευταίο δάνειο της επανάστασης του 1821 αποπληρώθηκε το 1989, ενώ σε άλλη πηγή αναφέρεται ως έτος το 1995. Η Ελλάδα σήμερα, το 2012, δεν μπορεί να σηκώσει τη στάμπα του διεθνούς μπαταχτσή και σίγουρα θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να μπορέσει να ξαναβγεί στις λεγόμενες «αγορές».

Περίμενα μέχρι τελευταία στιγμή κάποιον να βγει γενναία και να προτείνει τον εαυτό του για να διαχειριστεί τον τόπο την επόμενη μέρα της καταψήφισης και να παρουσιάσει πλάνο έκτακτης ανάγκης. Δεν υπήρξε ούτε ένας …

 







Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ.










Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.com

2

13/2/12 - Ήρθε η ώρα της νέας γενιάς

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 11 Φεβρουαρίου 2012, σελίδα 7 :

Ήρθε η ώρα της νέας γενιάς

Στα χρόνια της μεταπολίτευσης η πολιτική ζωή του τόπου – και όχι μόνο – έχει μάθει να λειτουργεί με μια περίεργη λογική «επετηρίδας». Φαινομενικά, όλα «ρυθμίζονται» με βάση έναν ηλικιακό χάρτη προτεραιοτήτων σε κάθε σχεδόν επίπεδο δραστηριότητας στα κοινά. Στους συνδικαλιστικούς φορείς, στην αυτοδιοίκηση, στα κόμματα, στις διοικητικές δομές της χώρας, ο καθένας έπρεπε να περιμένει τη «σειρά» του.

Η «επετηρίδα» μπορούσε να σπάσει μόνο υπό κάποιες πολύ ισχυρές προϋποθέσεις που μικρή σχέση είχαν με κάποια αξιοκρατική διαβάθμιση ή έστω ένα πλαίσιο αξιολογούμενων,  διακριτών ικανοτήτων και δεξιοτήτων. Κύριες προϋποθέσεις για την αποφυγή της «σειράς» ήταν οι διάφορες συγγενικές ή άλλου τύπου «εκλεκτές» σχέσεις με τους πρώτους – ηλικιακά και ιεραρχικά – κρίκους της αλυσίδας, ή ένα ιδιαίτερα υψηλό προσωπικό οικονομικό επίπεδο μέσω του οποίου μπορούσαν να καμφθούν οι δικλείδες ασφαλείας της «επετηρίδας», να χαλαρώσουν και εν τέλει να υποχωρήσουν.

Εν πολλοίς η ελληνική κοινωνία αυτή τη διαδικασία την αποδέχθηκε και τη συντήρησε με την ψήφο της. Το ίδιο έπραξαν και σε μεγάλη κλίμακα οι νέοι άνθρωποι κάθε εποχής σε αυτή τη μεταπολιτευτική περίοδο, αποδεχόμενοι με διάφορες συμπεριφορές τους αυτή την πραγματικότητα.

Κατά περιόδους υπήρξαν ελάχιστες εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα, με τη διαφορά ότι και αυτές με τον καιρό απορροφήθηκαν, καθώς λειτούργησαν ως πρώτος κρίκος σε μια νέα, δική τους αλυσίδα. Δεν τους άρεσε δηλαδή η «επετηρίδα», μέχρι να δημιουργήσουν τη δική τους !

Υπάρχει και ένα άλλο, πολύ σημαντικό στοιχείο, το οποίο φυσικά δεν είναι άσχετο με τις γενικότερες συνθήκες που επικρατούν σήμερα στη χώρα. Οι νέοι άνθρωποι – κάθε περιόδου – μπήκαν σε ένα παιχνίδι εξόντωσης των διπλανών τους και αυτό το έπραξαν σε κάθε συντεταγμένη «ομάδα» στην οποία δραστηριοποιήθηκαν. Δεν συζητάμε δηλαδή ότι αντιτάσσονταν σε κάποιον «αντίπαλο», σε κάποιον που είχε διαφορετικές ιδεολογικές προσεγγίσεις, διαφορετικές συλλογικές επιδιώξεις ή άλλες αντιλήψεις. Αντιτάσσονταν στον συνοδοιπόρο τους, στον όμορο, στον διπλανό. Και το έκαναν χωρίς κανένα ίχνος αξιολόγησης, αξιοκρατικής διάθεσης, αποτίμησης συνέπειας, στάσης ή προσφοράς.

Ήταν αναμενόμενο και αναπόφευκτο ότι κάποια στιγμή θα βρίσκονταν μπροστά στο τίμημα αυτών των νοοτροπιών.

Όπως για παράδειγμα, το ελληνικό Κοινοβούλιο εξελίχθηκε, στο πέρασμα του χρόνου, σε ένα «κλειστό» κλαμπ συγκεκριμένων επαγγελματικών κλάδων, οικονομικά επιφανών ή ακόμα και συγγενών, που νομοθετούσαν σε μεγάλο βαθμό, με βάση τις δικές τους «ιδιαιτερότητες», έτσι και σε ό,τι αφορά στις ηλικιακές «επετηρίδες», διαμορφώθηκε μια επικρατούσα άποψη, στην οποία κυριάρχησε ως βασικό κριτήριο η «αρχαιότητα», έναντι άλλων, πολύ σημαντικότερων. Με αυτό τον τρόπο νομοθετήθηκαν πολλά, που αφορούσαν στους νέους της κάθε εποχής, υπό την οπτική όμως ανθρώπων που είχαν μεγάλη ηλικιακή διαφορά, χωρίς να μπορούν – σε πολλές περιπτώσεις – ν’ αντιληφθούν τις απαιτήσεις ή τις συνθήκες στον τρέχοντα χρόνο, συνθήκες που στην εποχή μας αλλάζουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες και ενσωματώνουν μεταβολές και τεχνολογίες που είναι έως και δυσνόητες σε ανθρώπους που δεν είναι πλήρως εξοικειωμένοι και εναρμονισμένοι, μεταξύ άλλων και λόγω ηλικίας.

Σήμερα, η νέα γενιά, και με δική της ευθύνη, βρέθηκε και πάλι τελείως εκτός των κέντρων αποφάσεων, σε μια καθοριστική περίοδο για τον τόπο, σε μια περίοδο που αποφασίζονται θέματα που θα «δεσμεύσουν» τη χώρα για τουλάχιστον δύο δεκαετίες.

Είναι προφανές ότι η κάθε γενιά αναλαμβάνει τις ευθύνες της έναντι της ιστορίας και των επόμενων γενεών. Καμιά γενιά δεν επιτρέπεται να βγάζει τον εαυτό της από το κάδρο του καταμερισμού σε οποιαδήποτε κοινή προσπάθεια για τη χώρα.

Έχω την εντύπωση όμως, ότι αυτή την περίοδο, άνισα και άδικα, η νέα γενιά φορτώνεται με δυσανάλογο βάρος για το μέλλον της χώρας, χωρίς να έχω καμία διάθεση ν’ αρνηθώ τη συμμετοχή της στον κοινό αγώνα. Οι συνθήκες όμως που της διαμορφώνουν είναι πολύ σκληρές, κοινωνικά άδικες, χωρίς προοπτική. Λένε ότι η Ελλάδα έχει πρόβλημα υπογεννητικότητας, λένε ότι οι νέοι δεν δημιουργούν οικογένειες, λένε ότι οι νέοι επιλέγουν να μένουν με τους γονείς τους για να μην επιφορτίζονται με τα κόστη μιας αυτόνομης διαβίωσης. Ας κοιτάξουν τι νομοθετείται γενικώς σε θέματα εργασίας, πρόνοιας, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και θα καταλάβουν εύκολα το γιατί.

Η νέα γενιά οφείλει ν’ αλλάξει, να βγει μπροστά από όποιο μετερίζι κρίνει ο καθένας ότι τον εκπροσωπεί. Οφείλει ν’ αποφύγει τη λογική του «όλοι ίδιοι είναι», οφείλει ν’ αποκτήσει αίσθημα ευθύνης και όχι ενοχικά σύνδρομα για λάθη άλλων. Οφείλει να μη δειλιάσει, να μη μεμψιμοιρήσει, να μην καθίσει θεατής στον «πάγκο» ή να βολευτεί στη θεωρία της αποχής. Τότε μπορεί να πάρει ορισμένα πράγματα στα χέρια της.


Η κοινωνία και η περόνη

Αυτές τις μέρες ειπώθηκαν πολλά και έχω την αίσθηση ότι τον επόμενο καιρό θα διαβάζουμε διάφορα από ανθρώπους που εμφανίζονται υπέρμαχοι, υποκινητές, αλλά «θεωρητικοί» μιας πιθανής, ολικής κοινωνικής έκρηξης. Μετά από δύο χρόνια κατά τα οποία λοιδορούσαν τον Σαμαρά για τη στάση του, την έγκαιρη προειδοποίησή του ότι η πολιτική που εφαρμοζόταν οδηγούσε σε αδιέξοδο, τις συνεχείς εκκλήσεις του για μεταρρυθμίσεις και αναπτυξιακές πολιτικές, σήμερα έρχονται να τον κατακρίνουν με την ίδια σφοδρότητα για την απόφασή του προ του αδιεξόδου και των απαράδεκτων πιέσεων από όλες τις πλευρές.

Ο Σαμαράς έκανε συνειδητά μια πολιτική επιλογή. Διάλεξε να μην τραβήξει την περόνη σε μια κοινωνία που ήδη βρίσκεται σε απόγνωση. Διαπραγματεύτηκε για να σώσει όσα νόμιζε εκείνος σωστά (και εδώ μπορεί να διαφωνήσει ο οποιοσδήποτε ως προς τι έπρεπε πιθανώς να προταχθεί) και επέλεξε πολιτικά να μη βαρέσουμε κανόνι, διατηρώντας τις διαφωνίες του τις οποίες ελπίζω ότι θα τις υπερασπιστεί σύντομα από πολύ πιο ισχυρή, θεσμικά, θέση. Η ιστορία θα τον κρίνει γι’ αυτό.

Όποιος λοιπόν είναι τόσο "επαναστάτης" όσο λέει, ας βγει τώρα, να τραβήξει την περόνη και να πέσει με το κορμί του πάνω στην χειροβομβίδα για να σώσει τον διπλανό του. Ποιος όμως θα το κάνει αυτό ; Αυτοί που πανηγύριζαν όταν κάτι κοβόταν από τους διπλανούς τους ; Αυτοί που έφεραν κάθε κομμάτι της κοινωνίας απέναντι στο άλλο ή οι διάφοροι που πήγαιναν στις "πλατείες" για να φάνε καλαμπόκι και μαλλί της γριάς και να τραβήξουν φωτογραφίες για να τις βάλουν στο facebook, θεωρώντας αξιοθέατο το ότι για μια φορά στη ζωή τους "αναμείχθηκαν" με τον λαό ;

Όπως και να έχει, θα περιμένω να δω αν και οι κοινωνικοί εταίροι, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα όπου έχουν το δικαίωμα της επιλογής, θα εφαρμόσουν αυτό για το οποίο «κόπτονταν». Αν δηλαδή δεν θα δώσουν τον «κατώτατο» μειωμένο στους εργαζομένους τους …


Το θολό τοπίο της επόμενης μέρας

Δεν μπορώ να γνωρίζω τι θα συμβεί την Κυριακή ή τι θα γίνει τελικά με τους «φωστήρες» του Eurogroup που νομίζουν ότι η Ελλάδα είναι μόνο ήλιος, θάλασσα, κρασιά, καλαμαράκια, παραλίες, συρτάκι και μπουζούκι.

Έχω την αίσθηση ότι ακόμα και τώρα θα ψάξουν δικαιολογίες για να μην πράξουν τελικά όσα οι ίδιοι υπέδειξαν. Σε αυτή την περίπτωση θα αποδειχθεί ότι απλώς έψαχναν κάποιον στην Ελλάδα για να του φορτώσουν τον κοινό τους – ως φαίνεται – πόθο για άτακτη χρεοκοπία της, την έξοδό της από το ευρώ και την περιθωριοποίηση της από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ελλάδα δείχνει να μην τους προσφέρει απλόχερα αυτόν τον «κάποιον» και δείχνουν σαστισμένοι και αποσυντονισμένοι.

Ό,τι και να συμβεί όμως με την Ελλάδα, πολύ σύντομα, η φωτιά θα φτάνει όλο και πιο κοντά στη δική τους πόρτα και θα αναγκαστούν με πολύ σκληρό τρόπο ν’ αναθεωρήσουν μια πολιτική που συντείνει σε πολεμικό τοπίο μετά από βομβαρδισμό.

Αυτό δεν δικαιώνει τους «θεωρητικούς» της χρεοκοπίας στην Ελλάδα για έναν απλό λόγο. Νομίζω ότι και αυτοί είναι «υποκριτές» ως προς την ίδια τους την άποψη. Δεν λένε ποιος θα διαχειριστεί τη χώρα υπό συνθήκες πτώχευσης, δεν παρουσιάζουν πλάνο διατήρησης των κοινωνικών δεσμών, κάνουν συμβόλαια στις τηλεοράσεις και στα ραδιόφωνα παρουσιάζοντας εκπομπές για να βγάλουν κάνα ευρώ, πουλώντας ουσιαστικά την πραμάτεια των θεωριών τους.

Μαθαίνω ότι μερικοί από εκείνους που παρουσιάζονται ως φανατικοί της λύσης (!) της χρεοκοπίας είναι άνθρωποι που δεν έχουν να χάσουν τίποτα, που τα παίζουν όλα για όλα. Που είναι πνιγμένοι στα χρέη από επιχειρηματικές κινήσεις που έχουν κάνει, που φλερτάρουν με πλειστηριασμούς, που θεωρούν ότι ο δικός τους οικονομικός θάνατος πρέπει να σημάνει και τον θάνατο όλων. Αν ισχύει αυτό, τότε μιλάμε για μαφία.










Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd,
εδώ.









Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.com



0

6/2/12 - Κάποτε έλεγαν ότι ήταν ψέματα

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 4 Φεβρουαρίου 2012, σελίδα 7 :

Κάποτε έλεγαν ότι ήταν ψέματα

Θα θυμάστε ότι όταν πρωτοακούστηκε η πληροφορία για παιδιά που πήγαιναν στα σχολεία και εμφάνιζαν υποσιτισμό, ένα ολόκληρο σύστημα συντεταγμένων και συγχρωτισμένων εγκάθετων σχολιαστών, δημοσιογράφων, αρθρογράφων, διαδικτυακών «περσόνων», «καθώς πρέπει» ιστοσελίδων και προνομιακών κατόχων κάθε λογής πληροφοριών «από μέσα», ξεσηκώθηκε προσπαθώντας να πείσει ότι αυτές οι «φήμες» ήταν κακοήθειες και ψευδείς πληροφορίες που σκοπό είχαν να πλήξουν την κυβέρνηση Παπανδρέου. Ορισμένοι μάλιστα δεν δίστασαν να βγούνε στο «ρεπορτάζ» προσπαθώντας κάθιδροι να αποδείξουν ότι όλα αυτά ήταν απλώς κακόβουλα δημοσιεύματα. Λες και περίμεναν, οι άθλιοι, να πάνε να τους βρούνε παιδιά και να τους επιβεβαιώσουν ότι δεν έχουν στο σπίτι φαγητό, ότι οι γονείς είναι άνεργοι, ότι στο σπίτι μετά βίας υπάρχουν ρύζι και μακαρόνια.

Ξέχασαν – βέβαια – όλοι αυτοί οι φαύλοι, ότι στο αίμα κάθε ανθρώπου και όχι μόνο των Ελλήνων, κυλάει εκ γενετής ένα συστατικό που λέγεται «αξιοπρέπεια». Ένα συστατικό που οι ίδιοι έχουν κατορθώσει να αφαιρέσουν από το δικό τους αίμα, κάνοντας συνεχείς μεταγγίσεις δηλητηρίου με το οποίο τους εφοδιάζουν οι κατά καιρούς εντολείς τους για να φτιάχνουν «αγιογραφίες», να εξιδανικεύουν καταστάσεις, να αποκρύπτουν ειδήσεις, να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα ή να υπερβάλουν για κάτι βαθμιαία, στους ρυθμούς που τους χτυπάει το «εργοδοτικό» τους ντέφι, ακόμα και αν αυτό το κάτι είναι ανυπόστατο και ανύπαρκτο.

Είναι οι ίδιοι, αυτοί οι φαύλοι, που συνήθως βρίσκονται «ψηλά» στις λίστες πολλών, μεγάλων, πανελλαδικών εφημερίδων και τηλεοπτικών σταθμών, που βγαίνουν τα μεσημέρια σε εκπομπές και πουλάνε αναλύσεις, χτυπώντας, καθυβρίζοντας και ισοπεδώνοντας κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες, σε μια περίοδο που μόνο ενωμένοι μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι, έστω και ελαχίστως καλύτερο.

Είναι εκείνοι που με περισπούδαστο ύφος πουλάνε σήμερα «ρεαλισμό» και έρχονται κατόπιν εορτής να παραστήσουν τους τιμητές, κάνοντας διαπιστώσεις που χιλιάδες άλλοι τις είχαν κάνει πολλά χρόνια πριν, αλλά τότε, αυτοί οι φαύλοι τους «εξαφάνιζαν», τους λοιδορούσαν, τους έλεγαν «κινδυνολόγους»  και τους απομόνωναν από την επικαιρότητα, συνεχίζοντας να προβάλουν και να πριμοδοτούν τους «αντιπροσώπους» της τρυφηλότητας, της ελαφρότητας και του «ελαφρολαϊκού», οι οποίοι βέβαια τους εξασφάλιζαν το υψηλό, «μαύρο», αφορολόγητο βιοτικό τους επίπεδο και γινόντουσαν υπάκουα πιόνια στα διάφορα παιχνίδια τους.

Είναι ίσως οι δύσκολοι καιροί που ζούμε τώρα πια, που πράγματι έρχονται αμείλικτα και ανελέητα να εφαρμόσουν τη λαϊκή θυμοσοφία που επιτάσσει πως «όσο πιο ψηλά ανεβαίνει η μαϊμού στο δέντρο, τόσο περισσότερο φαίνεται ο πισινός της», απογυμνώνοντας τους «θεωρητικούς» της πολιτικής δημοσιογραφίας, οι οποίοι με ένα τηλέφωνο στο χέρι, λαμβάνουν και εκτελούν τα συμβόλαια πολιτικών εκτελέσεων, με το αζημίωτο.

Προχθές στην Ελληνική Βουλή, η υφυπουργός Παιδείας, Εύη Χριστοφιλοπούλου, μιλούσε για πρόγραμμα διανομής «μικρογευμάτων», πιλοτικά, σε 20 περίπου σχολεία της Αττικής με στόχο αυτά να πολλαπλασιαστούν στο επόμενο χρονικό διάστημα. Μιλούσε με ένα ύφος, λες και επρόκειτο για «κοινωνική» πρόσθετη παροχή στα σχολεία, σαν ένα είδος – μπόνους προς τους μαθητές που προάγει το επίπεδο των ελληνικών σχολείων. Την ώρα που, Φεβρουάριο μήνα, ακόμα τυπώνονται τα βιβλία της χρονιάς, η υφυπουργός ανακοίνωνε, σχεδόν πιστεύοντας ότι έκανε κάποια ιστορική τομή στα εκπαιδευτικά πράγματα, την επίσημη έναρξη των συσσιτίων στα σχολεία της Ελλάδας. Το έκανε ανερυθρίαστα, με αυτό το ύφος του αυτάρεσκου πολιτικού ταγού, ενώ θα έπρεπε να εκτελέσει το «πρόγραμμα» χωρίς να βγάλει άχνα, ή απλώς κάνοντας μια λιτή ανακοίνωση, κοιτώντας τα νύχια των ποδιών της.

Στα δελτία ειδήσεων, το θέμα «έπαιξε» για λίγα δευτερόλεπτα, σαν τις ειδήσεις που παίζουν από τον υπόλοιπο πλανήτη όταν παρουσιάζονται εν τάχει γεγονότα από άλλες χώρες της υφηλίου.

Την ίδια στιγμή, γίνονται καμπάνιες για εξασφάλιση σε χιλιάδες οικογένειες μιας σακούλας με ρύζι, γάλα, μακαρόνια, αλεύρι, λάδι και παρουσιάζονται στις οθόνες διευθυντές Marketing και Επικοινωνίας που εκφράζουν την ικανοποίησή τους για την επιτυχία του εγχειρήματος !

Κανείς βέβαια δεν βγήκε να πει ότι τελικά δεν ήταν ψέματα οι φήμες για υποσιτισμό στα ελληνικά σχολεία. Κανείς δεν βγήκε να δηλώσει ανοιχτά και φωναχτά την οργή του για το σημείο στο οποίο φτάσαμε. Ο κόσμος κουράστηκε. Κλείστηκε στο καβούκι του και προσπαθεί να διαφυλάξει τα τετραγωνικά του. Δεν υπάρχει κουράγιο, όρεξη για φωνή και ένα στεντόρειο «Φτάνει πια ρε ΑΛΗΤΕΣ !». Ντροπιασμένοι συνεχίζουμε να περιμένουμε τη μοίρα μας ακούγοντας λόγους και περιμένοντας το δελτίο των 8 και το βιβλιαράκι με τις συνταγές στην εφημερίδα της Κυριακής …


Η ιστορία μιας φωτογραφίας

Την Πέμπτη, 26 Ιανουαρίου 2012, συναντήθηκε ο Σαμαράς με τον Πούτιν στη Ρωσία, κατά τη διάρκεια της τριήμερης, επίσημης επίσκεψής του. Για διπλωματικούς λόγους και για λόγους πρωτοκόλλου, από το γραφείο του Πούτιν, ανακοινώθηκε ότι συναντήθηκε με τον Σαμαρά, υπό την ιδιότητα του ηγέτη του κυβερνώντος κόμματος της «Ενιαίας Ρωσίας», κάτι που είναι απόλυτα λογικό και μάλιστα τολμηρό για όσους γνωρίζουν τη σημειολογία, τη σημασία και τα διπλωματικά πρωτόκολλα που απαρέγκλιτα ακολουθούνται σε όλες τις χώρες σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής.

Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Πούτιν είναι αυτή τη στιγμή εν ενεργεία πρωθυπουργός της Ρωσίας και εκ νέου υποψήφιος πρόεδρός της, γεγονός που προσδίδει άλλη βαρύτητα στη συνάντησή του με τον Σαμαρά, από τη στιγμή που ήταν ανακοινωμένη η επίσκεψή του ως επίσημη και εξ αυτού του λόγου υπήρχε λογική τήρησης πρωτοκόλλου μιας και στην Ελλάδα μέχρι να γίνουν εκλογές και για την ώρα, μεταβατικός πρωθυπουργός είναι ο Παπαδήμος.

Παρ’ όλ’ αυτά και χωρίς ίχνος τήρησης της όποιας εναπομείνασας δεοντολογίας υπάρχει σε μερικούς ανθρώπους των ΜΜΕ της χώρας, πολλοί επιδόθηκαν σε ένα όργιο αμφισβήτησης της πραγματοποίησης αυτής της συνάντησης. Δεν δίστασαν να λοιδορήσουν, να κάνουν χαβαλέ και πλάκα, να υποβαθμίσουν και να γελοιοποιήσουν σε μερικές περιπτώσεις. Άνθρωποι όπως ο Π. Μανδραβέλης και ο Σ. Θεοδωράκης, αμφισβήτησαν δημοσίως τη συνάντηση. Το ίδιο έπραξαν και διάφοροι «δορυφόροι» στην επαρχία. Επιζητούσαν εναγωνίως μια φωτογραφία για να πειστούν. Ένα πειστήριο, όντας βέβαιοι ότι δεν θα υπήρχε.

Αναρωτιέμαι, τι θα κέρδιζαν ; Τι είχαν να πανηγυρίσουν εάν είχαν δίκιο ; Τι θα γινόταν ; Θα ένιωθαν δικαιωμένοι για ποιο λόγο και τι θα είχε να κερδίσει τελικά η πατρίδα ;

Μετά από όλα αυτά, δημοσιεύτηκαν τελικά οι φωτογραφίες της συνάντησης για να σταματήσουν τη σπέκουλα οι «αρρωστημένοι». Και βέβαια κανείς δεν είχε την τσίπα έστω να ανασκευάσει όσα είχε πει. Από εδώ και πέρα, από αυτούς που αμφισβήτησαν όπως αμφισβήτησαν τη συνάντηση, θα απαιτώ φωτογραφίες και ντοκουμέντα για όσα γράφουν και υποστηρίζουν είτε μιλώντας, είτε γράφοντας. Αλλιώς θα τους θεωρώ εκ των προτέρων ψεύτες.


Το δάκρυ της γιαγιάς

Η γιαγιά – ζωή να έχει – έχει πατήσει τα ενενήντα και ευτυχώς τα έχει ακόμα τετρακόσια. Πέρασε χρόνια δύσκολα, με στερήσεις, πολέμους, κακουχίες, σκληρή δουλειά, ανεκπλήρωτα όνειρα. Είδε πολλά, βίωσε πολλά, στάθηκε σε όλα με ψηλά το κεφάλι, με αξιοπρέπεια, περήφανα. Έχει αποκτήσει πια σοφία, που δεν διδάσκεται, που δεν βρίσκεται στα βιβλία, στα πτυχία και στους πανεπιστημιακούς παπύρους.

Προχθές την επισκέφθηκα. Από την πόρτα άκουσα την τηλεόραση, συντονισμένη σε ενημερωτική εκπομπή, με τον παρουσιαστή να αναφέρεται στα τραγικά νούμερα που ανακοινώθηκαν για τα ποσοστά της ανεργίας, της φτώχειας στον πληθυσμό της χώρας και τις νέες περικοπές που έρχονται.

Καθώς με προϋπαντούσε, την είδα δακρυσμένη. «Έλα βρε γιαγιά», της είπα, «θα τα καταφέρουμε και εμείς, όπως τα καταφέρατε και εσείς σε πολύ πιο δύσκολα, σε φτώχειες, πολέμους, κατοχή. Είναι η σειρά της δικής μας γενιάς να φτιάξει την Ελλάδα από την αρχή και να προσπαθήσουμε να αφήσουμε κάτι καλύτερο στα παιδιά μας. Θα δυσκολευτούμε, αλλά θα τα καταφέρουμε.».

«Στην κατοχή, παιδί μου, στην επαρχία είχαμε να φάμε», είπε η γιαγιά και συνέχισε. «Αγωνιζόμασταν στα χωράφια για να ταΐσουμε τα παιδιά μας, τώρα θα ετοιμάζεις καρπό και θα στον κλέβουν τη νύχτα. Τώρα φοβάστε να κυκλοφορήσετε στο δρόμο, σκοτώνουν για λίγα λεφτά, δεν θα μπορείτε να πάτε στη δουλειά σας. Φοβόμαστε να κοιμηθούμε μέσα στα σπίτια μας. Πως θα παλέψετε ;».

Η γιαγιά τα είπε όλα. Ο φόβος και η ανασφάλεια στην καθημερινότητα μιας κοινωνίας είναι ο χειρότερος εχθρός. Χωρίς σταθερότητα και ασφάλεια δεν μπορούμε να σταθούμε και να παλέψουμε, έστω και με λίγα. Ό,τι και να γίνει, η ασφάλεια για τους πολίτες πρέπει να είναι αυτονόητη. Διαφορετικά δεν υφίσταται κοινωνία και δεν μπορεί να αγωνιστεί για τίποτα.







 




 Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ.

 



 






Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.com